٭ آتش ملايمي زبانه مي کشيد.صداي ترق و تروق چوبها و بوي دود توي سرما مي پيچيد و باعث مي شد بيشتر احساس گرما کند.کنار آتش چمباتمه زده بود.شايد هوا بيشتر از چيزي که به نظرش ميامد سرد بود.بوي آشناي دريا مشامش را نوازش داد.از بچگي دريا را مي شناخت.دريا! تمام بچگي و جواني اش پاي دريا بود.قايق ماهيگيري.شب سياهتر از هميشه بود.با دست کمي چوبها را جا به جا کرد.به چراغهاي روشن نگاهي انداخت.توي شنهاي خنک ساحلي نشسته بود.امشب دلش مي خواست کنار دريا بخوابد.به ياد تمام روزهاي کودکي.به ياد تمام بادبادکهايي که کنار دريا هوا کرده بود.زير لب اسمش را صدا کرد.«دريا!» بخار توي دود آتش گم شد.دوتا هيزم باقي مانده را توي آتش گذاشت.چشمهاي درياي عزيزش را به خاطر مي آورد.سبز خوشرنگي که زير آن موهاي مشکي و توي آن صورت سبزه جاخوش کرده بود.دريا در تمام لحظات کنارش بود.با هم بازي کرده بودند.با هم بزرگ شده بودند.عشق سالهاي کودکي.روزهايي را به خاطر مي آورد که خسته و کوفته از قايقش پياده مي شد و تور خالي از ماهي را جمع مي کرد و به خانه مي برد.بعد مي آمد و کنار دريا مي نشست و غروب آفتاب را تماشا مي کرد .بعد از پايين رفتن خورشيد مي رفت و سر راه مي نشست تا دريا از روبه رويش بگذرد.حتي به لبخندي از او راضي بود.لبخندي بر لبش نشست.چشمهايش را بست و سعي کرد بخوابد.شعله هاي آتش رو به خاموشي مي رفت.ستاره ها را به ياد مي آورد که مي شمردشان.شبهايي که به خواب نمي رفت.درآمد ماهيگيري کفاف نمي داد تا چيزي براي آينده بيندوزد.فقط يک دل داشت.يک دل به وسعت دريا.«کجا بيني دريايي به دريا نشيند».توي خيال مي ديد دستهاي دريا را گرفته است و او را در قصري مي نشاند.قصرش پر از مستخدمهاي ريز و درشت بود.همه ي کارها را آنها انجام مي دادند.او و دريايش فقط مي خوردند و مي خوابيدند و خوش مي گذراندند.در همان حال کمي چشمش را باز کرد و به قصرش و چراغهايش که کم کم خاموش مي شدند نگاهي انداخت.دوباره چشمهايش را بست.تا روزي که از دريا آمد و اسب سفيدي را ديد که دريا را به خانه ي شوهر مي برد.او سياه بخت شد.ديگر نمي خواست غروب خورشيد را کنار دريا ببيند.حالش از بوي آشناي دريا و ماهي به هم مي خورد.حتي از مزه ي شور اشکهايش هم متنفر بود.از شهرش زد بيرون.اشکهايش سرازير شد.روي گونه هاي سردش ردي از گرما باقي گذاشت.اما حالا همه چيز فرق مي کرد.حالا قصر داشت.حالا مي توانست کنار دريا بخوابد.با دريا بنشيند.با دريا حرف بزند.تمام چوبهاي آتش گرفته خاکستر شده بودند.چراغهاي قصرش همه خاموش شده بودند.صداي گوش نواز موجها در گوشش مي پيچيد.خنده هاي کودکانه ي دريا در گوشش زنگ مي زد.لبخند گرمي صورتش را پوشاند.شب تاريکتر از هميشه بود.ماه پشت ابرها پنهان شده بود.
***
خورشيد آرام آرام گرماي کم جانش را از ميان ابرها به زمين مي رساند.همه جا از برف پوشيده شده بود.دانش آموزان در حالي که خود را با لباسهاي پشمي از سرما حفظ مي کردند مي دويدند تا زودتر به مدرسه برسند.عابرين چتر به دست و با لباس گرم به سرعت به سمت محل کارشان مي رفتند.پياده رو ها يخ بسته بود.درختها دستهاي عريانشان را ملتمسانه به سمت خانه ها خم کرده بودند.مغازه ها کم کم باز مي شدند.صداي دويدني روي يخهاي پياده رو را شنيد.«حتما محمد است.»برگشت تا براي دويدن روي يخها به او هشدار بدهد.در آستانه ي در با چهره ي برافروخته و گل انداخته ي محمد شاگردش رو به رو شد.اشک در چشمهايش حلقه زده بود.«چي شده ممد؟»پسر کوچک آب دهانش را قورت داد و به زحمت گفت:«علي گدا .....آقا رضا مي گه مرده اوستا».اوستا چيزي نگفت اما آشکارا غمي بر چهره اش نشست.با کمي شک و ترديد پرسيد:«کجا؟»
چند لحظه ي بعد بالاي سر علي گدا رسيده بود.آقا رضا گفت که آمبولانس براي بردنش مياد.اوستا علي گدا را از شهرشان مي شناخت.برف قمام بدنش را پوشانده بود.صورتش کبود شده بود.به نظر از سرما مرده بود اما لبخند گرمي روي لبش ديده مي شد.از خاکستر آتش شب قبل چيز زيادي توي دله نمانده بود.انگار چوبش کم بود و زود خاموش شده بود.محمد دولا شد و دستش را گرفت.روي دستش خالکوبي شده بود: «به ياد عشق دريا».اشک از روي گونه هايش مي لغزيد و پايين ميامد.اوستا با صدايي بغض آلود گفت :«انا لله و انا عليه راجعون»
درسته که من مرتب در حال غیبتهای صغرا و کبرا و عجیب و غریب و فنی و غیره بودم.اما بالاخره تصمیم گرفتم با توجه به خیل عظیم پیشنهادها !!!!!!! برای بازگشت به عرصه ی وبلاگ و اینترنت منم تصمیم گرفتم برگردم.اما این بار حساب شده.تصمیم گرفتم هفته ای یه روز بنویسم.با توجه به اینکه توی خونه از استفاده از اینترنت و به طور کل کام÷یوتر محروم هستم لذا فقط میتونم از دانشگاه بنویسم و بذارم اینجا.به هر حال به نظرم مهم اینه که برگشتم.صبح داشتم میومدم دانشگاه.سر بزرگمهر یه موتوری که مثل اینکه کلی÷ های هشداردهنده و آموزنده ی راهنمایی و رانندگی و ندیده بود و از سرنوشت هوتن و سیا درس نگرفته بود داشت بدون کلاه ایمنی و با سرعت هر چه بیشتر توی خط ویژه میومد که ناگهان خورد به یه ماشینه و بعد از انجام چندین و چند حرکت مختلف ژیمناستیک جسد بیجونش افتاد جلوی ÷ای من.(میدونم اینطور حرف زدن در مورد مرگ یه نفر نفرت انگیزه اما مجبورم برای رعایت حال خودم هم که شده یه کم به ش با جنبه ی شوخی و طنز نگاه کنم.)اولین کاری که کردم فرار بود.چون من به شدت از اینکه صورتشو نگاه کنم میترسیدم.نمیدونم شاید من زیادی حساسم.بالاخره توی این شهر به این بزرگی روزانه حداقل ده تا از این اتفاقا میوفته و یه عده یه مدت عزادار میشن یه عده یه مدت گرفتار میشن و بعدش هم دوباره روز از نو روزی از نو.این وسط شاید در این مورد حرف زدن خیلی بی رحمانه باشه اما من معتقدم عابرین ÷یاده که از توی اتوبان رد میشن و موتوریهایی که از توی خط ویژه عبور و مرور میکنن(البته من با موتوریها کلا مخالفم) باید اعدام کرد!!! بله اعدام.این همه هزینه و وقت و اعصاب خرج همچین مساله ای کردن بیهوده است.اضافه کنین به اینها جون خود موتور سوار که بعضی وقتا شانس بیاره و بمیره و ناقص نشه.این وسط من یه جرقه زدم.شاید زودتر داستانشو بنویسم.
حرف دوم
بابا ماه رمضونه.نمیخواین روزه بگیرین؟ به خدا خوبه.خوش میگذره.البته باید از سنگینی بعد از افطار هم بگم که ازش بدم میاد.اگه آدم موقع افطار آروم آروم و کمتر غذا بخوره هیچی نمیشه جز اینکه خودش راحت تره.البته این سخن من با روزه دارا بود.به هر حال من همه رو به روزه گرفتن در ماه مبارک !! دعوت میکنم.من نمیدونم چی مبارکش کرده ولی من میگم روزه بگیرین نه به خاطر سلامتی و نه به خاطر ریا و نه به خاطر حتی خدا.روزه بگیرین که خودتونو امتحان کنین و بهتر بشناسین.حتی اگه سختتونه غذا و آب بخورین اما ببینین چی از همه بیشتر دوست دارین و روزه ی اونو بگیرین.نتیجه ش خیلی قشنگه جدی میگم.یه ماه که بیشتر نیست.همه ی سال برای خودتونین و هر کار میخواین بکنین.این یه ماه هم به خاطر خودتون امتحان کنین.
حرف آخر
میدونم حتی نتونستم مثل قبل تو÷ و با حال و اینا بنویسم.آخه خودتون قضاوت کنین.سازم هنوز کوک نیست.بعد از چند ماه دوباره سازمو گرفتم دستم.هنوز تا دوباره به یه حد مطلوب برسم فاصله دارم.از همه مهمتر دیروز الهه ی بارانم کلی ناراحت بود.کلی با هم حرف زدیم.این که میگم روزه سر همین بود.بالاخره آدم باید یه جاهایی تمرین چیزایی رو بکنه که دلش میخواد به شون برسه.منم تمرین جنبه کردم.بد نبود.فکر کنم حتی اونم انتظار نداشت من ساکت بشینم و به حرفایی که تا حالا نزده بود گوش کنم(از خود راضی!!!!!!) به هر حال نتیجه ش خوب بود.اون تمام خرده ریزه های تیز دل شیکسته شو که میرفت تو چشمش فعلا بیرون ریخت.تا ببینم من بازم دلشو میشکونم یا نه که تیکه های تیزش بره تو چشمش و اشکش در بیاد.من سعی میکنم از این به بعد خوب باشم.لااقل برای اون.
![[Powered by Blogger]](http://buttons.blogger.com/bloggerbutton1.gif){kind=small}
